பலகோடி துளியது தெளித்து உயிர்கள் ஜனனித்தன அவை மண்ணில் செடி கொடி என மனிதன் விலங்கு என அழைக்கப்பட்டன .. அவை மரணித்த போது மண்ணோடு கலந்து கடலோடு சேர்ந்திட்டன .. உள்ளோடும் உயிரது கடலோடு கடந்திடவே அதைமழையென பொழிவதற்காய் மேகங்கள் மீண்டும் அழைத்தனவே ..
பெண்மை உடுத்த ஆண்மையும்ஆண்மை கொண்ட வேகமும்ஒன்றாய் சேரும்போது உலகத்தின்இன்பங்கள் அற்பமாய்ப் போயின
படைத்துப் போன கடவுள் திரும்பி வராதிருக்க……..பயம் கொண்டு படையல்கள் வைத்தாயோ….அவர் வந்து வாழவென அரண்மனைகள் செய்தாயோ….. மலையில் வாழும் ஈசனும் கடலில் துயிலும் விஷ்ணுவும்கொட்டடியில் பிறந்த ஏசுவும் போதிமரத்தடியில் விழித்த புத்தனும் …மண்விட்டு மறைந்திட…… வழி காட்ட எவருண்டு என்று சாயிகளையும் சாமிகளையும் பிடித்தாயோ…….சமயங்கள் பல வளர்த்தாயோ…..?
கடந்த கால தவறுகளை அழிக்க முடியாமல் வருந்துவதிலும்…..தவறவிட்ட இளமைக்காலத்தை பெறமுடியாமல் தத்தளிப்பதிலுமே….எதிர்காலம் நிகழ்காலத்தின் ஊடாக விரைவாக நகர்ந்துவிடுகிறது முடிவில்லா இறுதியை நோக்கி…..
தகுதிக்குத் தடுப்பில்லா முகமூடிகள்கிழிந்தளியும் போதும் ஒழிந்தோடிவிட்டுஇன்னொன்றால் மூடும்,உயர்ச்சியில் மனிதர்கள் உள்ளத்தில் இல்லை……
கண்கள் தேடும் விதிகள் …..உன் உதடுகள் வரையும் நீதிகள் ….மொழியின்றிப் பதுங்கும் நாகம் அதுபாய்கின்ற வேகம் படைகள் நடுங்கும்…..
அதிசயமாய் வெளிறிய வானம்,ஆண்டொன்று கழித்து காண்கிறேன்…..இடையிடையே வந்து போயிருக்கக் கூடும்கண்ணில் பட்டு மனதில் பதியாமல் ….
பெண் அவள் உயிர் கொண்டு பேசுகிறாள்அவள் அவன் எனப்பர்க்கவில்லை …அவன் கூடவென எதிர்பார்த்திருப்பாள்…
புரியாத வாழ்க்கையின் முடி தேடி ஒரு பயணம்உலகம் ஒத்த ஒன்றை விரும்பா ஒரு ஜீவன்பிறர் நிலை மேவி உயர் நிலை தேடும்தன்னுள் தொலைவினும் கானாவாக விரும்பாஉடல் கானவாகினும் உயிர் ஓயா……
